Rozdział 3

Wstał i zaczął chodzić naokoło łóżka rozmyślając, Bacznie się mu przyglądałam. Lustrowałam każdy jego ruch. Wreszcie na mnie spojrzał. Oczy mu się zeszkliły. Na jego widok mi również. Podszedł i oznajmił:

- Kat...

• Tak? Hazz, nie płacz powiedz o co chodzi.
• Bo.... bo ja Cię kocham...
• O jejku nawet nie wiesz jak się cieszę! - zbiegłam z łóżka i wtuliłam sie w bruneta. - Ja też Cię kocham. - wychlipałam.
• Ale nie możemy być razem...
• Dlaczego?
• Bo ja po prostu... no ja... po  prostu nie możemy...
• Ale dlaczego? - płakałam
• Może kiedyś Ci to wyjaśnię, nie musimy sie oddalać ale nie możemy być razem.
• Proszę Cię nie idź jeszcze.- błagałam
• Przepraszam Cie kocie ale muszę. Na razie – odkleił się ode mnie i odszedł.

Myślałam, że umrę. To jest okropne uczucie. Kochasz kogoś, on ciebie też, ale nie możecie być razem. Z nie wiadomo jakiego dla ciebie powodu. Naprawdę chcę z nim byc. Kocham go nad życie. Może kiedyś dowiem się dlaczego nie moglibyśmy być razem i to wszystko zrozumiem.

***

Zeszłam do kuchni, zrobiłam sobie śniadanie i zadzwoniłam do Lottie. Opowiedziałam jej co się stało i przyjechała do mnie po 20 minutach. Ja w pidżamie a ona już u mnie. Ja cała zapłakana siedziałam na kanapie w salonie i piłam herbatę. Rozmawiałyśmy około godziny. Pocieszyła mnie powiedziała, że na pewno wszystko się ułoży. Gdy Lottz wyszła zadzwonił mi telefon, był to Harry.

• Cześć...
• Hej...
• Jak się czujesz?
• A jak mam się czuć?
• Ok, ok tylko spytałem, słuchaj chciałbym załagodzić te całą sytuację. Może wpadłabyś do mnie, poznała moich przyjaciół?
• No sama nie wiem.
• To co?
• No ok ale ja nawet nie wiem gdzie ty mieszkasz...
• Trzy domy dalej ciebie.
• Aha ok to wpadnę. Na którą?
• Tak jakoś na 15?
• ok ... - rozłączyłam się

Była 13:09 więc poszłam się umyć, zrobić lekki makijaż. Ogarnąć włosy i ubrać się. Na zewnątrz nie było aż tak ciepło więc ubrałam to:

Poprawiłam ostatni raz fryzurę i wyszłam bo była godzina 14:56. doszłam punktualnie na 15.

Zapukałam i po chwili przywitał mnie Hazza i zaprowadził do środka. Weszliśmy do salonu. Był bardzo ładnie urządzony. Harry musiał być bogaty. Nie ważne, był piękny. W salonie siedziało czterech chłopaków. Z wszystkimi się przywitałam:

• Hey jestem Katie
• Hey jestem Lou
• Hey jestem Liam
• Hey jestem Zayn
• Hey jestem Niall – zakończył blondynek. Był jakiś inny niż oni ale pasowali do siebie jako przyjaciele.

Usiedliśmy i zapadła grobwa cisza. Lok poszedł po coś do picia, Lou do jedzenia a Li i Zayn poszli Bóg wie gdzie. Zostałam sama z Niallem. Wpatrywał się we mnie z zaciekawieniem. Ja również. Widziałam w nim coś znajomego.

• Niall co tam u Ciebie?
• Dobrze... - patrzył dalej na mnie.
• A może opowiesz mi coś o sobie?
• Nie... nie dzisiaj.
• Aha... ok słuchaj , czy my sie kiedyś już nie widzieliśmy?
• Nie... z resztą nieważne.

Był baaardzo tajemniczy ale jego głos brzmiał tak anielsko. Chłopcy wrócili a ja zauważyłam na kąciku ust Zayna krew... Jak to krew?! To nie możliwe. Na pewno to był dżem.

Posiedziałam jeszcze z chłopakami dwie godzinki. Przez cały czas Liam i Zayn dziwnie się na mnie patrzyli. Jakby chcieli mnie zabić.

***

02:00 w nocy. Zadzwonił mój telefon. Odebrałam i usłyszałam Nialla:

• Cześć Kat, musimy się spotkać natychmiast. - powiedział szorstko
• Ok ale gdzie? I dlaczego? - zdziwiłam sie.
• Chcesz wiedzieć dlaczego nie możesz być z Harrm?
• Tak i to bardzo!
• To spotkajmy się przy fontannie w parku.
• Ok, zaraz będę. - rozłączyłam się.

***

Szłam alejką i zobaczyłam Nialla siedzącego przy fontannie. Tak jakoś lśnił. Dziwne... Podeszłam chłopak wstał i sie ze mną przywitał. Zaczęliśmy rozmowę.

• No więc mów Niall, o co chodzi...
• Kat. Na spokojnie. Harry nie robi Ci tego na złość on po  prostu chce Cię chronić.
• Przed czym?
• Przed Radą.
• Jaką radą?! Niall o co tu chodzi?!
• Harry... on jest Demonem...
• Jak to ?
• No tak. Liam i Zayn są wampirami a Lou to zły Mag.
• Ale... ja nie rozumiem... a Lou to coś typu Voldemort?
• No możemy tak powiedzieć... ale spokojnie oni Ci nic nie zrobią bo wiedzą kim jesteś.
• No ja... ja jestem człowiekiem... prawda ?
• No nie.. ty jesteś Aniołem. Największym ze wszystkich. Masz największą moc.
• A ty? Co z tobą?
• Ja... ja też jestem Aniołem.
• To dlatego pewnie wydawało mi się, że Cie znam.
• Tak, może dlatego. Wiem, że to wszystko może Cie dziwić ale taka jest prawda.
• Ale wytłumacz mi dlaczego nie mogę być z Harrym?
• Bo rada zabrania związków istot Ciemnych ze Światlistymi. W radzie rządzą dwa Demony i jeden Wampir.
• Ale napewno nic mi nie zrobią?
• Nie. My jesteśmy właśnie po to by Cie chronić, rada chce Cie zabić bo żywisz uczuciem do Hazzy. A on do Ciebie.
• A czy Anioły też mają jakąś swoją radę?
• Tak my tez mamy. Sa tam dwa Anioły i jeden dobry duch.
• Duch? Ok a są złe duchy?
• Tak są. Do Istot Ciemnych należą Demony, Źli Madzy, Złe Duchy, Wampiry i Anioły Ciemności.
• Ciemności?
• Tak. Są takie jak my tylko złe.
• Ok, Niall dosyć już tej rozmowy dziękuję Ci za wszystko. Papa. Jeśli będziesz chciał możesz zawsze do mnie przyjść.
• Ok dziękuję, Na razie.

***

Całą noc zastanawiałam się o co chodzi. Może rzeczywiście to jest prawda. Zawsze wolałam dobro. Brzydziło mnie zło. Lubiłam chodzić do kościoła. W tej sytuacji na pewno nie pomoże mi Lottz. Tylko Niall może mi pomóc. I po tych słowach usłyszałam pukanie do drzwi...

                                     C . D . N .